120130(第16页)
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;似是看出了她的不忍,黎靖北温和地笑了笑,豪气万千——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“阿璎不必心疼我。我骑马过去的,很快。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;谁心疼你了?
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;好吧,她……
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;唐璎分了他一张烀饼,随口道:“今日年初一,商户大都闭了店,陛下又去得这般早,能寻到开业的店铺属实是运气好。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;黎靖北将烀饼捧在手上,端看了半晌也不吃,只淡淡地“哦”了一声。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“多亏了康娄昨夜留下的爆竹,朕不过点了
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;一两根,竟将那商户老板全家都惊醒了。做完烀饼后,朕觉得有些过意不去,便给那老板留了两颗金锭。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;……
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;听完这番话,唐璎猛吸了一口气——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;他为何能将深夜放爆竹扰民的缺德事儿说得这般坦然?
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;还有……
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;两颗金锭?那可是她这三品大员一年的薪俸!!
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;望着手上香气扑鼻的烀饼,唐璎顿觉胃口尽失。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;她啃的哪儿是烀饼,分明是黄灿灿的金锭子……
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;视线转移到前方优雅啃饼的男人身上——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;黎靖北穿着昨日那件银墨色大氅,眉眼如画,气度华然,怀中还揣着一个女式暖手炉,显然一早就做好了同她出门的打算。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;想他自幼生长于宫廷,礼教颇严,规矩颇多,连出个门都要扮成女子随黎珀同往。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;深宫寂寂,长夜漫漫,在他的心底,或许也对市井烟火,闹市繁华存有一片朦胧的向往吧。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;思及此,唐璎莫名有些落寞,见黎靖北望了过来,又浅浅露出一笑——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“臣听闻锦州的夜市甚为繁闹,皮影、舞狮等民间杂技花样百出,若是运气好的话,还有天灯成河的奇景可观。等入了夜,陛下若是得空,可携康娄、张己同往。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;她本是一番好意,黎靖北听言,深褐的瞳眸中却罕见地划过一丝嫌弃——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“不了,朕突然想到还有一些公务要处理。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;唐璎立刻主动请缨,“臣愿为陛下效劳。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;黎靖北有些意外,却也没客气,扬声召来张己,令他将一路上所有未经批阅的折子全都搬了过来。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“陛下,就是这些了。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;一刻钟后,张己卸下最后一摞文卷,俯身退了出去。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;望着眼前堆积成山的奏本,唐璎简直叹为观止——
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;黎靖北这一路的宵衣旰食莫不只是闹着玩儿的吧?
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;他都累成那样了,竟还有恁多未竟的公务?
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“——都是些无关紧要的废话,你随意回回便是。”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;留下这句话,黎靖北摊开一道折子兀自批阅起来。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;唐璎简直难以置信,民生社稷无大小,他怎可……
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;然而当她翻开其中一本奏折时,瞬间明白了他的意思。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;张己搬过来的这些东西,与其说是奏折,实则不过是一些地方官员的新岁贺辞罢了。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;她信手摊开其中一本,奏折来自广州府的一名吴姓参将。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;乍一看,写得还挺感人。
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“——臣奉圣令入广州府灭倭已四载有余,其间小女出阁,高堂故去,臣俱不能陪伴左右,实属遗憾……这些年,臣为父为子,虽未尽到应尽之责,却无愧于朝廷。去岁末,几番鏖战之下,臣已于惠、潮二府大胜匪寇,且九战皆捷,此乃天佑我朝也!”
nbsp;nbsp;nbsp;nbsp;“——新岁将至,臣思君心切,却囿于广州府路迢,惭于倭患未除而无颜见君,唯有以一纸书信相托,遥贺新禧。臣伏愿陛下圣体安康,国寿永驻!”